Citroen C4 Picasso 1.8
Πού μας πάει το πουλμανάκι;Η καθημερινή συμβίωση με την πολυμορφική C4 σε ρόλο οχήματος μεταφοράς προσωπικού!
ΚΕIΜΕΝΟ: ΝΙΚΟΣ ΓΕΝΕΡΑΛΗΣ
ΟΤΑΝ ανέλαβα να οδηγώ το «σχολικό» με το οποίο μεταφέρω συνεργάτες του περιοδικού από το σταθμό του προαστιακού στα γραφεία μας, δεν προβληματίστηκα, έχοντας προϊστορία στα μεγάλα οχήματα. Μπορεί ο όγκος της C4 Picasso να είναι μεγάλος και η κατανάλωσή της τσιμπημένη, αλλά από τα βλέμματα των περαστικών εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι πολλοί θα ήθελαν να την έχουν στο γκαράζ τους. Ταξιδεύει ωραία και αθόρυβα, τα επτά καθίσματά της είναι άνετα, διαθέτει άφθονους μικροχώρους, ενώ οι μεγάλες γυάλινες επιφάνειες, σε συνδυασμό με το πανοραμικό παρμπρίζ, κάνουν τη διαδρομή ακόμα πιο ευχάριστη.
Εντούτοις, έπειτα από 1.500 χλμ. πίσω από το τιμόνι της, υπάρχουν κάποιες μικρές παρατηρήσεις για την περαιτέρω βελτίωση της χρηστικότητάς της:
• Ένα λάστιχο θα μπορούσε να συγκρατεί τις πίσω ζώνες, για να μη πιάνονται από τα συρόμενα καθίσματα κάθε φορά που κάποιος περνά στις τελευταίες θέσεις.
• Ένα δίχτυ στο πορτ μπαγκάζ θα μπορούσε να συγκρατεί τα ελάχιστα αντικείμενα που χωρούν εκεί, όταν χρησιμοποιείται η τρίτη σειρά καθισμάτων, και να μην πέφτουν, όταν ανοίγει η πέμπτη πόρτα.
• Το παρμπρίζ δεν επιτρέπει στο e-pass να επικοινωνήσει με το δέκτη των διοδίων.
• Με ενήλικους επιβάτες και το... χαρτοφύλακά μου στο χώρο αποσκευών, το αυτοκίνητο «κάθεται» πίσω και το τιμόνι δεν αποκρίνεται το ίδιο καλά στις εντολές του οδηγού.
• Η τελευταία παρατήρηση δε σηκώνει βελτίωση, αλλά για μένα είναι ένα θέμα, στην προσπάθειά μου να διατηρώ το «σχολικό» καθαρό. Έλα, όμως, που είναι φαρδύ και ψηλό και δε φτάνω τον ουρανό του!
Θα το αγόραζα; Τώρα που μου έγινε συνήθεια να μεταφέρω κόσμο, δεν είναι εύκολο να απεξαρτηθώ! Από την άλλη, άντε να πεις στην πεθερά σου ότι το αυτοκίνητο δεν έχει χώρο και γιΆ αυτήν..._ Ν. Γ.